خواهری که نداشتم

دلم این روزها بیشتر از هر چیز دیگری خواهر می خواهد؛ از آن واقعی ها. هزاری هم که کسی مثل خواهر و برادرت باشد، هم خونی چیز دیگری است، اصالت دارد و ملموس است. هویتش را به لفظ خواهر و برادر وامدار نیست و از آن راستکی هاست. راستکی راستکی.

            همیشه تصویرم از داشتن خواهر، دختربچه ای 3-4 ساله با موهای فر قهوه ای، پوست سفید، تپل، و چشمانی گرد است؛ یکی از آنهایی که توی اروپا حتما لنگه شان را پیدا می کنی. یکی از آن کارتونی ها. و شخصیتش درست مثل همه دختربچه های داستان های سلینجر؛ کنجکاو، بامزه، و باهوش. از آن دختر بچه هایی که خنگ نیستند، وقتی سوال دارند تا تهش می روند، و وقتی ذهنت به جواب قد نمی دهد اصرار بیخود نمی کنند؛ حتی خودشان به جوابی می رسند که از آن بهتر وجود ندارد.

            اما این روزها دلم خواهر بزرگ می خواهد؛ از آنها که مدام نگرانت می شود، زنگ می زند، شوخی می کند. از آنهایی که چیزی را نمی توانی ازش پنهان کنی و بی هراس فاش فاشی.

            نمی دانم داشتن یک خواهر چه حسی دارد. همه چیزی که می دانم از داستان ها و فیلم ها و نهایت خواهر وبرادرانی است که که دور و برم می بینم. ولی فکر می کنم حس محشری باشد. حسی مثل طی کردن خیابان ولیعصر از سمت خلوت پیاده رو از پایین به بالا، نم باران پاییز، بی کلاه، بی چتر، و حتی بی هیچ کس. ناگاه صدای زنگ مسیج گوشی، نور زرد مایل به سفید جیغ صفحه موبایل، با چشمان تار و گنگ به صفحه چشم دوختن و آن بالای بالای صفحه: "چطوری بچه؟"