آغاز یک پایان

همیشه وقتی فکر داشتن یک بلاگ به سرم می زده، معمولا ناشی از پر شدن خودم و کم انگاشتن دیگران بوده؛ خودشان که نه، مضامین شان. یادم میاد همیشه مواقعی بوده که گفتم "ای بابا، خوب گفتی ولی هنوز اونی که من میخوام نیست". و از این رو مدام فکر داشتن یک بلاگ قلقلکم می داده و به سرم می زده که باز هم مثل همه بارهای قبل که ساختم و ویران کردم، یکی دیگه داشته باشم. از این رو باز هم تصمیم گرفتم یکی دیگه بسازم و ساختم ولی الان بزرگترین معضلم اینه که چی بگم؟ یعنی حرف گفتنی زیاد داشتم ولی کش دادنی نیستن معمولا. خیلی کوتاهن و موجز. خیلی مسخرست. تا وقتی که نداشتم( اصلا مهم نیست که بنویسی توش یا ننویسی، فقط صرف مالکیت مهمه) کلی فکر داشتم واسه نوشتن. حالا که دارم و هیچ اجباری هم به نوشتن نیست، نوشتنم نمیاد. عجب گیری کردیما.

حالا فعلا یه سری از جمله کوچولوها رو آپ می کنم تا رفته رفته خو بگیرم به نشر الکترونیکی. شاید دردم همین باشه. من لذت خودکار آبی و کاغذ خط دارو هرگز با صفحه بی روح و سفید و بیمارگونه ورد عوض نمی کنم. اصلن میدونی چیه؟ وقتی هر کلمه رو می نویسی، نوع نوشتنش، حسی که توش گذاشتی، پیچش های حروف، تاکید خودکارت، کمرنگی و پر رنگی شون، همه و همه حس نوشتتو منتقل می کنه ولی اینجا اون حسو نداره. فقط باید مفهومو از شکل خشک و همسان همه حروف به بیرون انتقال بدی. هر چقدم فونتت خوشگل باشه، دستخط تو نیست. روح نداره. زشت و بی ظرافته. واسه همین تنها چیزی که انتقال می گیره، معنیه و معنی. احساسی در کار نیست و اگر باشه تمامش نیست. نه جای اشکی روی کاغذ و نه خشک شدن قلمی. تنها جوهر بی انتهای ورد است که تا ته دنیا می نویسد.